Waarom ik deze blog begonnen ben - hoop na hernia

Toen ik met een hernia thuis op de bank zat – voor de tweede keer in mijn leven – deed ik wat velen doen: ik ging op zoek naar hoop. Naar verhalen van mensen die hersteld waren, die weer konden bewegen, sporten, leven. Maar wat ik vond? Bijna niets.

Overal las ik over beperkingen, operaties, en mensen die “ermee moesten leren leven”. Bijna niemand vertelde over écht herstel. Over pijnvrij kunnen bewegen. Over weer kunnen tillen, rennen, of simpelweg je eigen veters kunnen strikken zonder pijnscheuten. En eerlijk gezegd: dat brak me. Ik voelde me wanhopig, alleen, en geloofde op sommige momenten niet meer dat het ooit goed zou komen.

Maar ergens in mij zat nog dat vuurtje. Dat stemmetje dat zei: Als ik hier ooit uitkom, als ik ooit weer normaal rechtop kan lopen, dan maak ik mijn lichaam zo sterk dat dit me niet meer zal overkomen. En dan deel ik mijn verhaal, omdat niemand zich zo alleen zou moeten voelen als ik toen deed.

Vandaag is het zover. Niet omdat ik er al helemaal ben. Ik ben nog onderweg. Maar ik ben wel al iets wat ik lange tijd niet durfde te hopen: pijnvrij.

En dat is niet gekomen door af te wachten. Dat is gekomen door langzaam, met aandacht, opnieuw te leren bewegen. Door te focussen op het versterken van mijn romp, mijn houding, mijn ademhaling. Door Functional Fitness – aangepast, gedoseerd, en afgestemd op mijn herstel.

Deze blog is geen succesverhaal met een “voor” en “na”-foto. Dit is een reis. En het is precies dát wat ik wil delen. Want ook al is een hernia technisch gezien onomkeerbaar, herstel is wél mogelijk. Misschien niet van de ene op de andere dag. Misschien niet tot het oude niveau. Maar wel tot een plek waar je lichaam weer functioneel, sterk en veerkrachtig is.

Ik wil met deze blog lotgenoten bereiken. Mensen die nu in bed liggen, op de bank zitten, of met tegenzin naar een fysiopraktijk sjokken. Mensen die denken: Komt dit ooit nog goed?

Mijn antwoord is: ja. Maar niet vanzelf. Het vraagt inzet, geduld, en vooral geloof in jezelf – ook als anderen dat even niet hebben.

Ik ben Functional Fitness opnieuw gaan doen omdat het me helpt. En ik ben deze blog begonnen omdat ik hoop wil geven. Aan jou.

Blijf in beweging,

– Danny